Zasłużony dla Gminy – Tarnowo Podgórne

Kazimierz Franciszek Marchlewski

Pan Kazimierz Franciszek Marchlewski urodził się 22 września 1948 roku w Toruniu. Z Gminą Tarnowo Podgórne związany jest od 1980 roku, kiedy wraz z rodziną zamieszkał w miejscowości Przeźmierowo. Z wykształcenia inżynier elektryk oraz doktor nauk rolniczych. Pracując jako nauczyciel akademicki w poznańskiej Akademii Rolniczej czynnie uczestniczył w życiu społecznym Gminy Tarnowo Podgórne. W I kadencji Rady Gminy, w latach 1990 – 1994, otrzymał mandat radnego. W II kadencji, w latach 1994 – 1998, był radnym i członkiem Zarządu Gminy oraz – równocześnie – delegatem do Sejmiku Województwa, którego był najpierw wiceprzewodniczącym, a następnie przewodniczącym.

W latach dziewięćdziesiątych zaangażowany w budowę sieci wodociągowej na terenie Przeźmierowa, Baranowa, Wysogotowa i Chyb. Twórca i redaktor gminnego miesięcznika „Sąsiadka-Czytaj”. W III kadencji, w latach 1998 – 2002, wybrany do Rady Powiatu Poznańskiego, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Promocji i Rozwoju. Jako radny Powiatu zaangażowany w przebudowę ulicy Rynkowej w Przeźmierowie i utworzenie Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie Podgórnym. W latach 2002 – 2006 Wójt Gminy Tarnowo Podgórne. Z zaangażowaniem i oddaniem sprawował powierzony mu urząd realizując szereg zadań zmierzających do poprawy warunków życia mieszkańców Gminy. Od 2009 koordynator prac związanych z dokumentowaniem i opracowaniem historii Gminy Tarnowo Podgórne. Z wielką znajomością realiów gminnych współpracuje z autorami monografii, czuwając nad spójnością, rzetelnością i przejrzystością przekazu historycznego.

Dzięki jego zaangażowaniu dokumentowane są fakty, informacje i przekazy ustne, świadczące o rozwoju Gminy Tarnowo Podgórne i zachodzących w niej przemianach społeczno-gospodarczych.

Stowarzyszenie Niemiecko-Polskie Partnerstwo Fronreute-Tarnowo Podgórne

Historia powstania Stowarzyszenia Pojednanie datuje się na rok 1987. Jego powstanie poprzedził przyjazd do Tarnowa Podgórnego
w listopadzie 1986 roku przedstawiciela parafii Ravensburg – Ewalda Kohlera. Z jego inicjatywy doszło do spotkania z proboszczem Ks. Henrykiem Rękosiem, wynikiem czego było powołanie młodzieżowej grupy katolickiej przy parafii Tarnowo Podgórne. W 1987 roku stworzono grupę, której zadaniem było nawiązanie bliskich kontaktów z młodzieżą niemiecką w duchu przyjaźni i pojednania, poznanie kultury i historii obu narodów, doskonalenie języka oraz wymiana doświadczeń. Z upływem czasu organizacja stopniowo powiększała się o osoby dorosłe.
W roku 1990 r. ówczesny radny I kadencji Rady Gminy Tarowo Podgórne pan Jacek Dobrzeniecki w porozumieniu z Wójtem Waldy Dzikowskim przekazał Burmistrzowi Gminy Fronreute list intencyjny zachęcający do nawiązania partnerskich stosunków między gminami. Jest to pierwszy historyczny dokument, który doprowadził do podpisania aktu partnerstwa w 1995 roku pomiędzy gminami Tarnowo Podgórne i Fronreute oraz parafiami Tarnowo Podgórne i Blitzenreute.

W celu stworzenia trwałych ram organizacyjnych na zebraniu ogólnym w dniu 27 Sierpnia 1993 r. zapadła jednomyślna uchwała o powołaniu Społecznego Komitetu ds. współpracy polsko-niemieckiej „Pojednanie”. W dniu 27 marca 2001 roku w Sądzie Rejonowym w Poznaniu dokonano rejestracji Stowarzyszenia pod nazwą „Pojednanie Tarnowo Podgórne – Blitzenreute”, które w dniu 5 grudnia 2003 roku wpisane zostało do Krajowego Rejestru Sądowego.

Głównym celem działalności Stowarzyszenia jest podtrzymywanie, rozwijanie, umacnianie więzi i przyjaźni między mieszkańcami Gminy Tarnowo Podgórne i Fronreute, jak również wymiana doświadczeń z zakresu działalności na rzecz społeczności lokalnej, poznawanie i przekazywanie doświadczeń z zakresu tradycji i kultury mieszkańców obu gmin. Stowarzyszenie swoje cele realizuje poprzez systematyczne odwiedziny mieszkańców obu gmin. Organizację i inicjowanie spotkań w celu wymiany doświadczeń, uczestnictwo w imprezach podczas których istnieje możliwość przedstawienia szerszej rzeszy odbiorców tradycji, kultury, osiągnięć i problemów społeczności obu gmin. Nadto poprzez korespondencję między Stowarzyszeniami i bieżące przekazywanie informacji o działalności Urzędu,. Samorządu i Stowarzyszenia. Aktualnie Stowarzyszenie liczy 44 członków.

Działalność Stowarzyszenia w znaczący sposób przyczyniła się do zmiany relacji między naszymi narodami. Młodemu pokoleniu wskazała możliwości realizowania współpracy na różnych płaszczyznach. Stworzyła podwaliny pod przyszłe kontakty gospodarcze, edukacyjne i kulturalne.

Gminny Klub Sportowy GKS TARNOVIA w Tarnowie Podgórnym

Gminny Klub Sportowy Tarnovia powstał w 1950r. jako Ludowy Zespół Sportowy z inicjatywy miejscowych działaczy, którzy chcieli czynnie uczestniczyć w życiu sportowym regionu. Widzieli w działalności sportowej Klubu nie tylko możliwość zagospodarowania swojego wolnego czasu, ale przede wszystkim chęć rywalizacji z ościennymi miejscowościami na niwie sportu amatorskiego. Lata 50 – te to brak alternatyw społecznych, a więc brak częstych spotkań towarzyskich. W początkowym okresie dyscypliny jakie uprawiano to gry świetlicowe (tenis stołowy, szachy, warcaby), ale także koszykówka, siatkówka, a przede wszystkim piłka nożna. Dyscypliny, które przewinęły się w Klubie w latach 50 – tych i 60 – tych to także boks, kolarstwo i lekka atletyka.W latach 60 – tych powstał stadion sportowy z płytą do piłki nożnej, bieżnią do lekkiej atletyki, piłki koszykowej oraz siatkówki. Dodatkowo wybudowano mały pawilon klubowy oraz trybunę ziemną.Lata 70 – te to przerwa organizacyjna spowodowana brakiem ludzi chętnych do działania w Klubie. Istnieje wówczas tylko sekcja piłki nożnej. Okres ten trwa aż do końca lat 80 – tych.W końcu lat 80 – tych odbudowuje się sekcja kolarska, która przez następne lata jest wiodącą w Klubie i dzięki niej klub jest znany w całej Polsce, a coraz częściej także za granicą.
W 1995 roku w czasie przemian społecznych Klub zmienia nazwę z LZS Tarnovia na Gminny Klub Sportowy Tarnovia z osobowością prawną jako dwusekcyjny. W 1996r. zostaje powołana sekcja rekreacyjna siatkówki, a w 1997 r. sekcja koszykówki męskiej. Jako cztero – sekcyjny Klub istnieje do dnia dzisiejszego. Przez te 60 lat przewinęło się przez Klub wielu działaczy, którzy dbali o rozwój Klubu oraz o rozbudowę infrastruktury sportowej.Prezesi Klubu w poszczególnych latach to między innymi Jerzy Lambryczak, Tadeusz Ogórkiewicz, Andrzej Biały, Stanisław Błaszkowski, Józef Opałka oraz od 1995 r. do dzisiaj Grzegorz Wasielewski. Dodatkowo działacze którzy działali w klubie to Jerzy Papych, Michał Opałka, Stefan Ulatowski, Jan Duda, Marian Duda, Adam Kuliński, Alojzy Hercka, Marian Kachlicki, Alojzy Przybylski, Mieczysław Starosta, Wincenty Pawlaczyk, Jerzy Ludwiczak, Tadeusz Dorna, Stanisław Jóźwiak, Marek Budny, Bernard Broński, Jacek Kujawa i wielu innych, których zasługi trudno przecenić.

Dokonania sportowe Klubu to 37 medali Mistrzostw Polski w tym 5 złotych zdobytych przez sekcję kolarską, IV ligowa drużyna piłkarzy, I liga koszykarzy oraz wiele zwycięstw zawodników sekcji siatkówki rekreacyjnej.GKS Tarnovia organizował wiele imprez rangi Mistrzostw Polski i Pucharów Polski. Zawodnicy Klubu reprezentowali nasz kraj na Mistrzostwach Świata i Europy.Klub jest rozpoznawalny na arenach sportowych w kraju i zagranicą. Jest bardzo dobrym nośnikiem marketingowym Gminy Tarnowo Podgórne. Przez wszystkie sekcje Klubu przewinęło się wiele pokoleń dzieci i młodzieży, którzy swoje doświadczenie życiowe zdobywali na arenach sportowych w kraju i zagranicą.

Andrzej Kawa

Andrzej Kawa urodził się 24 sierpnia 1947 roku. W 1987 roku wysiłkiem całej rodziny założył w Sadach przy ulicy Ludowej 6 Firmę GLUTENEX, produkującą artykuły spożywcze: bezglutenowe, niskobiałkowe i dla diabetyków. Od tego czasu jego firma zajmowała się: projektowaniem, produkcją i sprzedażą żywności dietetycznej stosowanej w zespole złego wchłaniania oraz wyrobów piekarsko -cukierniczych, które z natury nie zawierają glutenu.Andrzej Kawa jest zawsze wrażliwy na potrzeby drugiego człowieka i aby ulżyć w jego chorobie systematycznie zleca badania naukowe, w wyniku których zwiększa asortyment nowych produktów potrzebnych im do życia. Świadczą o tym liczne nagrody, odznaczenia i wyróżnienia dla Firmy za nowości produkcyjne.Z produktów firmy GLUTENEX korzystają szpitale i osoby chore z całej Polski. Jego Firma jest Zakładem Pracy Chronionej, w którym pracuje wiele osób niepełnosprawnych.Dla nich przy zakładzie pracy zorganizował usługi rehabilitacyjne, z których także korzystają osoby niepełnosprawne ze skierowaniami lekarskimi od lekarzy domowych. Wielu osobom niepełnosprawnym udostępnia nieodpłatnie możliwość ćwiczeń rehabilitacyjnych. Organizuje spotkania dla osób chorych, na których zaproszeni fachowcy mają prelekcje na tematy profilaktyczne.Pracownikom niepełnosprawnym swojej Firmy pomaga w urządzaniu ich osobistego życia.Od początku istnienia Firmy nieodpłatnie przesyła różnym Stowarzyszeniom osób chorych, osobom indywidualnym, a szczególnie chorym dzieciom produkty żywnościowe potrzebne im do życia. Od 15 lat wspiera materialnie gminne uroczystości świąt narodowych i państwowych organizowane przez Towarzystwo Pamięci Generała Józefa Dowbora Muśnickiego w Lusowie.
Tą niezwykle wieloraką działalnością dla dobra drugiego człowieka Andrzej Kawa wpisał się w poczet znamienitych obywateli naszej Gminy.Wobec powyższego zasługuje on na szczególne wyróżnienie i przyznanie odznaczenia ,,Zasłużony dla Gminy Tarnowo Podgórne”.

Władysław Leon Jeszke

Władysław Leon Jeszke urodził się 5 marca 1891 r. w Wyganowie (powiat koźmiński, województwo wielkopolskie) w rodzinie nauczycielskiej. Studia medyczne, rozpoczęte we Wrodawiu w 1911, r. przerwało powołanie do służby wojskowej w Wojsku Pruskim, gdzie pełnił służbę w stopniu podporucznika podlekarza. Studia medyczne ukończył we Wrocławiu po zakończeniu działań wojennych Pierwszej Wojny Światowej. Czując się całym sercem Polakiem w grudniu 1919 roku zgłosił się do Wojska Polskiego i brał czynny udział w wojnie 1920 r. razem z Armią Wielkopolską (62 pułk piechoty).Za swe wojenne dokonania został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych „Na Polu Chwały 1920”. Po powrocie z wojny prowadził praktykę lekarską w Bydgoszczy, Poznaniu, Opalenicy i Swarzędzu. 1 czerwca 1929 r. osiedlił się wraz z rodziną w Tarnowie Podgórnym, gdzie podjął praktykę lekarską. Dr Jeszke był lekarzem oddanym swoim chorym. Traktował swą pracę nie jako obowiązek, a jako powołanie. O każdej porze dnia i nocy niósł pomoc osobom cierpiącym. Jego wiedza i umiejętności pozwalały na niesienie skutecznej pomocy zarówno dorosłym, jak i dzieciom.
W miejscowościach jego rejonu, tj: Tarnowa Podgórnego, Grzebieniska, Młodaska, Bytynia, Kaźmierza, Rokietnicy, Kiekrza, Lusowa, Lusówka, Góry, Kokoszczyna, Starego, Napachania i nierzadko innych miejscowości znany był charakterystyczny dźwięk Jego dekawki – oznaczało to, że dr Jeszke spieszy z pomocą potrzebującemu. Dla doktora Jeszke nie istniały różnice narodowościowe w wypełnianiu służby lekarskiej, leczył okolicznych ziemian (był m.in. lekarzem generała Dowbora Muśnickiego), ludność polską i niemiecką, był dla wszystkich uznanym autorytetem. W 1937 roku dokonał zmiany w swoim nazwisku z rodowego „Jaeschke” na „Jeszke”.

Mało znanym epizodem z życia doktora Jeszke z czasów wojny jest udzielenie schronienia artyście rzeźbiarzowi Marcinowi Rożkowi. W czasie II Wojny Światowej był szykanowany przez władze niemieckie w związku z odmową podpisania Deutsche Volkslisty.Bardzo dbał o swoją rodzinę, był oddanym mężem, ojcem i dziadkiem. Dobrym oraz lubianym sąsiadem i mieszkańcem nie tylko Gminy Tarnowo Podgórne. Do końca życia z oddaniem niósł pomoc lekarską.

Zmarł 2 lipca 1955 r. w samochodzie na drodze do Kaźmierza jadąc z wizytą do chorego. W ręce trzymał strzykawkę, lecz już nie zdążył zrobić sobie zastrzyku, który być może uratowałby mu życie. Jego pogrzeb stał się manifestacją wdzięczności społeczeństwa dla oddania doktora.

Dr Jeszke jest dziś niesłusznie osobą zapomnianą i przyznanie Mu odznaczenia „Zasłużony dla Gminy Tarnowo Podgórne” pozwoli przypomnieć społeczeństwu Jego postać i zająć należne mu miejsce wśród Obywateli naszej Gminy.

Henryka i Paweł Korbanek

Państwo Henryka i Paweł Korbanek mieszkańcy Gminy Tarnowo Podgórne w lutym 1989 roku założyli jedną z pierwszych w Polsce firm prywatnych, która przełamała monopol państwowej dystrybucji maszyn rolniczych. Firma zajmowała się sprzedażą części zamiennych do ciągników i maszyn rolniczych. Niezwykła pracowitość, duża elastyczność, profesjonalizm oraz upór i konsekwencja w postępowaniu stały się podstawowymi źródłami sukcesu i rozwoju firmy. W kolejnych latach Dom Handlowy Państwa Korbanków wzbogacał swą działalność.
Oto kilka ważnych dat w historii firmy:

1990: rozpoczęcie sprzedaży ciągników rolniczych URSUS. Rok później w ofercie firmy pojawiły się samochody osobowe Polonez oraz samochody dostawcze typu Polonez Truck oferta sprzedaży została również powiększona o maszyny rolnicze.

1992: jako pierwsi w Polsce, Państwo Korbanek wydzierżawiali ciągniki i maszyny rolnicze, co jak na owe czasy było niezwykle odważnym krokiem. W ogólnopolskim programie telewizyjnym zaczęły się ukazywać pierwsze reklamy firmy, które przynosiły praktycznie gwarantowany skutek, gdyż w tamtych czasach istniały tylko dwa programy telewizyjne o ogólnokrajowym zasięgu. W ten sposób mała firma zyskała rozgłos w kraju a nawet poza jego granicami.

1993: podpisanie umowy handlowej z niemiecką firmą CLAAS, czołowym producentem maszyn żniwnych – udział Domu Handlowego H. i P. Korbanków w sprzedaży importowanych z Zachodniej Europy kombajnów zbożowych na rynku polskim wyniósł 100%, gdyż żadna inna firma nie sprzedała nawet jednej maszyny tego typu.

1994: z rekomendacji firmy CLAAS nastąpiło zawarcie umowy handlowej z niemiecką firmą FENDT.

1997: Rekordowy wynik skuteczności działań firmy: sprzedaż 297 nowych kombajnów zbożowych CLAAS, co dało ponad 50% udziału w rynku polskim.

1998: Powstanie Filii Domu Handlowego H. i P. Korbanków na terenie całej Polski, z myślą o zapewnieniu lepszej i skuteczniejszej obsługi klientów. Firma staje się Generalnym Importerem maszyn francuskiego producenta SULKY.

1999: Zawarcie umowy handlowej ze światowym producentem ciągników rolniczych MASSEY FERGUSON.

2001: Dom Handlowy H. i P. Korbanków Generalnym Importerem opryskiwaczy francuskiego producenta BERTHOUD. Firma staje się również Generalnym Importerem siewników punktowych MONOSEM produkowanych przez Compagnie Commerciale Ribouleau.

2002: Sukcesy, potwierdzane zdobyciem 2 złotych medali na Międzynarodowych Targach Polagra w Poznaniu (medale za ciągnik rolniczy Fendt Farmer 309 C i opryskiwacz Berthoud Major). Maszyny znajdujące się w ofercie sprzedaży są wystawiane na niemalże wszystkich krajowych wystawach maszyn rolniczych.

2004-2005: W 2004 roku oferta sprzedaży firmy powiększyła się o nowy produkt najwyższej światowej klasy: ciągniki rolnicze CLAAS, w mocach od 72 do ponad 250 KM . Ciągniki są ważnym ogniwem szerokiej gamy produktów oferowanych przez firmę. Polscy rolnicy dobrze o tym wiedzą a świadczą o tym ich liczne wizyty w siedzibie firmy lub w jej filiach oraz spotkania z przedstawicielami regionalnymi, pracującymi w terenie. 2004 i 2005 to lata inwestycji oraz powiększania zarówno siedziby firmy jak i sieci sprzedaży i serwisu w całej Polsce.

2006: Reorganizacja i uruchomienie nowej firmy Korbanek spółka z o.o., która odtąd będzie się zajmowała sprzedażą maszyn marek wchodzących wskład AGCO Corporation, czyli FENDT i Massey Ferguson. W ofercie obu firm znajdują się również maszyny SULKY, MONOSEM, BERTHOUD, Gregoire-Besson, JF-STOLL oraz polskich wiodących producentów (Unia Group, Metaltech Mirosławiec, Krukowiak, Expom Krośniewice).

Państwo Henryka i Paweł Korbanek byli prekursorami lokalnego biznesu, budując firmę kształtowali rynek pracy, stwarzając szansę znalezienia własnej drogi zawodowej wielu mieszkańcom gminy i nie tylko. Mimo ogromnego zaangażowania w rozwój własnej firmy z całą życzliwością uczestniczą w życiu społecznym gminy. Wspierają lokalne przedsięwzięcia zarówno gospodarcze jak i kulturalne. Są ludźmi otwartymi, chętnymi do niesienia pomocy na wszelkich płaszczyznach ludzkich i społecznych potrzeb.

Witold Bońkowski

Pan Witold Bońkowski urodził się 02 lutego 1940 r. w Adamowie (pow. ciechanowski). Od lat 60 związany jest trwale z Wielkopolską, gdzie osiada po odbyciu służby wojskowej, jednocześnie podejmuje pracę (m.in. jako instruktor prawa jazdy, nauczyciel zawodu) i studia na wydziale prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Mając odpowiednie przygotowanie zawodowe (technikum samochodowe w Olsztynie) w 1969 r. rozpoczyna działalność gospodarczą w branży motoryzacyjnej, zakłada w Baranowie warsztat mechaniki samochodowej, a następnie blacharski. Swoim doświadczeniem służy jako rzeczoznawca techniki samochodowej. Działa twórczo, w 1989 r. opracowuje unikalne w skali światowej urządzenie do naprawy nadwozi samochodowych U2000, które chronione jest patentem.W 1991 r. zostaje autoryzowanym dealerem General Motors PL 06, stale rozbudowuje firmę w Baranowie, a następnie w 2001 r. otwiera nowy salon i serwis w Sadach, a w 2002 r. także salon w Poznaniu na ul. Kościelnej. Równolegle zajmuje się specjalistycznymi zabudowami samochodów ciężarowych. Zdobywa szereg prestiżowych nagród i wyróżnień gospodarczych. Jest społecznikiem, inicjatorem i współzałożycielem w 1981 r. Stowarzyszenia Pomocy Mieszkaniowej dla Sierot. Za zaangażowanie pro społeczne otrzymuje w 1987 r. tytuł Kawalera Orderu Uśmiechu, a w 1995 r. w plebiscycie telewizyjnego magazynu „Wyzwanie” tytuł Człowieka Wielkiego Serca. Posiada odznakę honorową TPD ,,Medal im dr Henryka Jordana” oraz odznakę honorową im. prof. Degi od Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem.W 2001 r. otrzymuje Nagrodę Pracy Organicznej od kolegium redakcyjnego „Głosu Wielkopolskiego”. W 2002 r. wyróżniony przez Zarząd Województwa Wielkopolskiego odznaką honorową ,,za Zasługi dla Województwa Wielkopolskiego”, 2003 r. tytuł Wybitny Wielkopolanin (Kryształowy Puchar) Ruchu „Nasza Wielkopolska”, w 2004 r. Złotym Krzyżem Zasługi za działalność charytatywną.Witold Bońkowski jest współzałożycielem Stowarzyszenia Pomocy Mieszkaniowej dla Sierot organizacji społecznej o zasięgu ogólnopolskim, działającej nieprzerwanie od 1981 roku, a od 2004 r. mającej status organizacji pożytku publicznego. Do chwili obecnej pełni nieprzerwanie funkcję prezesa organizacji. Każdego roku – przed Dniem Dziecka i Wigilią – Witold Bońkowski przekazuje swoją firmę motoryzacyjną w Sadach (przed 2000 r. w Baranowie) we władanie dzieci – wówczas odbywają się tam tradycyjne, publiczne spotkania z podopiecznymi organizacji i przekazanie im darów serca – różnych form pomocy, mającej na celu wyrównanie startu życiowego dzieci poszkodowanych przez los. Pomoc ta realizowana wyłącznie dzięki środkom społecznym, gromadzonym przez Stowarzyszenie od osób fizycznych i prawnych z całego kraju. Godnym podkreślenia jest fakt, że w 1997 r. Witold Bońkowski ofiarował swoją nieruchomość w Baranowie przy ul. Wiosennej na siedzibę Stowarzyszenia. Darowizna ta jest obwarowana tak, by służyła zawsze dzieciom potrzebującym.Tej idei w: Bońkowski podporządkował swoje życie. W pionierskich latach działalności Stowarzyszenia w firmie motoryzacyjnej w Baranowie wykonywano sprzęt rehabilitacyjny, który następnie udostępniano nieodpłatnie potrzebującym (wózki, laski dla niewidomych i tabliczka brajlowskie, a w l. 1995 – 1996 prototyp elektrycznego pojazdu dla niepełnosprawnych ruchowo).Osobiste zaangażowanie Pana Witolda Bońkowskiego umożliwiło Stowarzyszeniu Pomocy Mieszkaniowej dla Sierot w ciągu 25 lat nieprzerwanego i systematycznego działania wsparcie blisko 26 000 osób poszkodowanych przez los z terenu całego kraju (są w tym też mieszkańcy Gminy) w formie nieodpłatnego przekazania m.in.: 8455 książeczek mieszkaniowych /większość ich posiadaczy otrzymała już mieszkanie, 1232 wózków inwalidzkich, w tym 445 elektr. pokojowych /produkcji Stowarzyszenia, 8791 tabliczek do pisania alfabetem Braille 'a /produkcji Stowarzyszenia, 2351 składanych lasek dla niewidomych /produkcji Stowarzyszenia, 964 aparatów słuchowych, 1125 radiomagnetofonów, 836 maszyn do pisania standardowego i alfabetem Braille 'a, 521 maszyn do szycia, 204 dyktafonów.Witold Bońkowski jest osoba niezwykle skromną, cieszy się wielką charyzmą – jest przysłowiową siłą napędową stowarzyszenia.

Kurkowe Bractwo Strzeleckie

Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Tarnowie Podgórnym jest stowarzyszeniem patriotyczno kulturalno – sportowym o charakterze organizacji społecznej wywodzącym się ze średniowiecznych tradycji bractw strzeleckich.
Przez 10 lat działalności realizowało swoje cele statutowe poprzez: udział w uroczystościach patriotycznych, organizację zawodów strzeleckich dla mieszkańców Gminy, zakładów pracy, szkół i innych instytucji, kultywowanie miejsc historycznych poprzez organizację wycieczek, promocję Gminy w Polsce i zagranicą, integrację różnych środowisk na terenie Gminy.Strzeleckie Bractwo Kurkowe w Tarnowie Podgórnym należy do najaktywniejszych organizacji w naszej Gminie. Jego działalność i zaangażowanie pozytywnie wpływa na wizerunek Gminy i jednocześnie pobudza aktywność mieszkańców.

Zespół Folklorystyczny „Lusowiacy” z Lusowa

Za dziesięcioletnie kultywowanie kultury ludowej i narodowej związanej z folklorem muzycznym, tanecznym, zwyczajami i obrzędami regionalnymi, a w szczególności za prezentowanie różnych programów artystycznych: na dożynkach Wiejskich, Gminnych, Powiatowych i Wojewódzkich, coroczny występ w „Orkiestrze Świątecznej Pomocy”, trzykrotne zdobycie I miejsca w wojewódzkim konkursie Moja Wieś Aktywna, na „Dniach Lusowa” , „Dniach Gminy Tamowa Podgórnego” w kościołach i festynach parafialnych, w zakładach pracy, na imprezach jak: „Jarmark Świętojański”, Majówka z książką”, „Kaziuki”, „Wesele Lubelskie” i inne, na „Wystawie Rolniczej w Berlinie” , w zaprzyjaźnionych gminach: Bardo Śląskie, w Solecznikach na Litwie, w Bawarii, Holandii, organizowanie „Powiatowych Przeglądów Folklorystycznych”, na konkursach „Wielkopolski Wójt / Burmistrz”, dwukrotne zdobycie I miejsca na „Festiwalach Ludowych Zespołów Artystycznych” podczas Międzynarodowych Targów Agroturystycznych w Złotowie, promowanie naszej gminy w Polsce i w Europie.Za całokształt swej działalności „Zespół Lusowiacy” był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany. Obecnie zespół liczy 40 członków.

Towarzystwo Pamięci Generała Józefa Dowbora Muśnickiego

Za dziesięcioletnia niezwykła aktywną „działalność pożytku publicznego”, na rzecz ogółu społeczności w zakresie podtrzymywania tradycji narodowej, gromadzenia dóbr naszej kultury narodowej, pielęgnowania polskości oraz rozwoju świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej, a w szczególności za: dziesięcioletnie przybliżanie i kultywowanie historii i tradycji Powstania Wielkopolskiego z lat 1918-1919, kultywowanie pamięci o życiu i działalności Naczelnych Dowódców tego powstania: majorze Stanisławie Taczaku i Generale Józefie Dowborze Muśnickim, upamiętnianie naszych narodowych dziejów poprzez prowadzenie Muzeum Powstańców Wielkopolskich i ich Dowódców, fundacje tablic pamiątkowych i epitafijnych, dbanie o groby zasłużonych Polaków. Są to trwałe pamiątki pozostawione dla następnych pokoleń Polaków, otoczenie szczególna pamięcią niewinnych ofiar reżimu stalinowskiego i hitlerowskiego, organizowanie sesji popularno-naukowych, uroczystości świat narodowych i państwowych, na których następuje przekazywanie wiadomości historycznych i wpajanie wartości patriotycznych młodemu pokoleniu Polaków, upowszechnianie w twórczości literackiej i publicystycznej, w mas mediach działalności Towarzystwa i ważnych wydarzeń o powstańcach wielkopolskich i ich potomkach, współpracę ze szkołami, z Polskim Wojskiem, muzeami, klubami, związkami, organizacjami i stowarzyszeniami z całej Polski, której celem było szerzenie działalności patriotycznej, promowanie naszej gminy w Polsce i na Świecie. Wszystkie te prace członkowie Towarzystwa wykonywali nie pobierając żadnego wynagrodzenia.Za całokształt działalności Towarzystwo otrzymało nagrody i wyróżnienia: Statuetkę ,,Dobosz Powstania Wielkopolskiego”, Medale i Insygnia Wojskowe 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej im. Generała Józefa Dowbora Muśnickiego z Międzyrzecza, Medal Bronisława Gębaszewskiego – twórcy Centralnego Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Krzyż Dowborczyków – odznakę I Polskiego Korpusu, Certyfikat Opiekuna Niepełnosprawnych, Dyplom Przyjaciela Szkoły, Status „Stałego Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowych”, nadany przez Wojewodę Wielkopolskiego, Do KRS Towarzystwo ma wpisany „Status Organizacji Pożytku Publicznego”,I inne dyplomy i podziękowania.

Anna Grajek

Wzorową 30-letnią pracę dydaktyczną – wychowawczą na terenie Gminy Tamowo Podgórnego w szkołach, w Lusowie i Przeźmierowie, upowszechnianie naszej narodowej kultury i sztuki, wieloletnią niezwykle aktywną działalność w zakresie przybliżania i kultywowania historii i tradycji Powstania Wielkopolskiego z lat 1918-1919, kultywowanie pamięci o życiu i działalności generała Józefa Dowbora Muśnickiego, trud gromadzenia eksponatów muzealnych i pamiątek historycznych w lusowskim Muzeum Powstańców Wielkopolskich i ich Dowódców i prowadzenie tego muzeum, przekazywanie i wpajanie wartości patriotycznych młodemu pokoleniu Polaków, współorganizowanie uroczystości narodowych i państwowych. Anna Grajek ukończyła studia wyższe z matematyki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Była wzorową nauczycielką Szkoły Podstawowej w Lusowie, w latach 1954 – 1974, i dalej Szkoły Podstawowej w Przeźmierowie aż do 1984 roku.Całe swoje życie zawodowe poświęciła oświacie i pracy kulturalnej na terenie Gminy Tamowa Podgórnego, kultywując kulturę i tradycję polskiego narodu.Za nowatorskie osiągnięcia dydaktyczno – wychowawcze, za zwycięskie uczniowskie olimpiady matematyczne, za osiągnięcie uczniowskie w różnych konkursach przedmiotowych i za prace społeczne była wielokrotnie wyróżniana i nagradzana przez wszystkie szczeble Władzy Oświatowej. Na szczególne wyróżnienie zasługuje prowadzenie przez nią drużyny harcerskiej im. Adama Mickiewicza, która zdobyła miano „DRUŻYNY SZTANDAROWEJ” i z tego tytułu reprezentowała Polskie Harcerstwo w międzynarodowych spotkaniach młodzieży w kraju i za granicą. Przy tej drużynie Anna Grajek zorganizowała i prowadziła „Harcerski zespół taneczny’, kultywując tradycje polskich tańców ludowych i narodowych. Ten zespół taneczny w konkursach powiatowych i wojewódzkich, przez wiele lat, zdobywał l i II miejsca. Harcerze stale opiekowali się grobem generała Józefa Dowbora Muśnickiego i grobami żołnierzy spoczywających na lusowskim cmentarzu. Z harcerzami organizowała wiele biwaków i obozów wędrownych w kraju i za granicą. Za całokształt pracy harcerskiej harcmistrz Anna Grajek była wielokrotnie wyróżniana i nagradzana przez Powiatową, Wojewódzką i Główną Komendę Harcerstwa Polskiego, a jej drużynie Społeczeństwo ufundowało sztandar, który przechowywany jest w lusowskim muzeum.Będąc na emeryturze ponownie w latach 1989 1996, w Lusowie, zorganizowała i prowadziła 62-osobowy zespół taneczny, dla którego z rodzicami uszyła nowe stroje dla poszczególnych tańców ludowych. Przez te lata z tym zespołem zorganizowała wiele różnych imprez artystycznych i uroczystości narodowych i państwowych, zarabiając pieniądze na budowę lusowskiej szkoły. Jest inicjatorką i współorganizatorką budowy szkoły w Lusowie w latach 1993-1996, w której zorganizowała Muzeum Powstańców Wielkopolskich i ich Dowódców. Od 1994 roku jeżdżąc po Polsce, do dnia dzisiejsze zgromadziła 2662 muzealiów o wartościach historycznych i pamiątkowych. Z tego zbioru specjalna komisja uznała 643 eksponatów za muzealia. Z tych bezcennych zbiorów będą mogły korzystać następne pokolenia Polaków. W latach 1996-2005 muzeum to zwiedziło ponad 22 tysiące osób, głównie młodzież szkolna, a także wiele osób zza granicy. Jest współorganizatorką 7 sesji popularno – naukowych. Ze zbiorów muzealnych zorganizowała 8 wystaw wyjazdowych i o tych zbiorach miała 11 wykładów w różnych miejscowościach Polski. Również w radiach i telewizji były emitowane zdjęcia i pogadanki o działalności muzeum. Współpracuje z Muzeami znajdującymi się na terenie Wielkopolski i z Centralnym Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, z różnymi Stowarzyszeniami, Związkami, Klubami w celu wzbogacanie zbiorów lusowskiego muzeum.
Wszystkie w/w prace Anna Grajek wykonała nie pobierając żadnego wynagrodzenia.Za całokształt w/w pracy otrzymała: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Zasługi dla ZHP, Nagrodę Ministra Oświaty za wybitne osiągnięcia dydaktyczno- wychowawcze, Dyplom Przyjaciela Szkoły, Certyfikat Niepełnosprawnych, Odznakę I Polskiego Korpusu, Medal Bronisława Gębaszewskiego (twórcy Centralnego Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie), Statuetkę „Dobosz Powstania Wielkopolskiego”, Nominację do Nagrody Wielkopolskiego Towarzystwa Kulturalnego, i inne wyróżnienia.

Anna Woźniak

Rozwój kultury i sztuki w naszej Gminie: przekazywanie i wpajanie młodemu pokoleniu piękna kultury i sztuki, artystyczne dekoracje kościoła, świetlic, sal z okazji różnych uroczystości, a przede wszystkim świąt narodowych i państwowych, działalność społecznie użyteczną na rzecz rozwoju naszej Gminy, twórczość artystyczną pozostawioną po sobie.Anna Woźniak ukończyła: Liceum Sztuk Plastycznych im. Fr. Bartoszka w Poznaniu, Kursy w Centralnych Warsztatach Lalkarskich.
Przez wiele lat była cenionym kierownikiem Domu Klubu w Przeźmierowie i instruktorem ds. plastyki przy Gminnym Ośrodku Kultury w Tarnowie Podgórnym. Z dziećmi i młodzieżą prowadziła zajęcia plastyczne, ucząc zasad tej twórczości i rozwijając w nich zdolności i talenty artystyczne. Organizowane przez nią PLENERY ARTYSTYCZNE, skupiały wielu artystów z różnych stron Polski i dawały możliwość powstaniu nowych dzieł artystycznych, które potem były prezentowane na okolicznościowych wystawach i zdobiły wnętrza klubów i świetlic oraz domów. Dzięki jej twórczości artystycznej Lusowo aż trzykrotnie zdobyło pierwsze miejsce w Województwie Wielkopolskim, w konkursie” MOJA WIEŚ AKTYWNA”, organizowanym przez Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Sielinku. Od chwili Powstania Towarzystwa Pamięci Generała Józefa Dowbora Muśnickiego aktywnie włączyła się w nurt utrwalania naszej narodowej historii o Powstańcach wielkopolskich i ich Dowódcach. Swoimi zdolnościami artystycznymi pomagała przy organizowaniu lusowskiego muzeum i okolicznościowych wystaw dokumentów o Zbrodni Katyńskiej. Patriotyczna wymową cieszyły się jej okolicznościowe dekoracje z okazji organizowanych uroczystości świąt narodowych i państwowych.Jako członkini Zespołu Lusowiacy, swoimi zdolnościami artystycznymi przyczyniła się do jego rozwoju i wielu sukcesów. Cicha, spokojna, towarzyska, wszystkim życzliwa, pełna dobroci, służyła pomocą wszędzie tam, gdzie były potrzebne jej ręce i oczy artystyczne. Za całokształt pracy artystycznej śp. Anna Woźniak była wielokrotnie wyróżniana, nagradzana i otrzymała: Medal pamiątkowy za organizowanie spotkań z poezją i prozą, Medal pamiątkowy z popiersiem Generała Józefa Dowbora Muśnickiego, Odznakę Zasłużony Działacz Kultury i Sztuki, nadaną przez Ministerstwo Kultury i Sztuki, Dyplom z podziękowaniem za działalność kulturalną w latach 1990-1994, od Wójta i Przewodniczącego Rady Gminy Tarnowa Podgórnego, Kilka CERTYFIKATÓW i Dyplomów za współorganizowanie i udział w Ogólnopolskich Plenerach Malarsko-rzeźbiarskich, Certyfikaty: „przyjaciela dzieci” i „Niepełnosprawnych”.

Stowarzyszenie Polsko – Holenderskie Ceradz Kościelny – Norg

Kontakty Polsko-Holenderskie Ceradz Kościelny – Norg narodziły się w roku 1981 podczas stanu wojennego. W tym okresie mieszkańcy Ceradza Kościelnego otrzymywali od strony holenderskiej wsparcie materialne w postaci paczek żywnościowych i odzieży a w okresie późniejszym innych dóbr materialnych. Inicjatorami kontaktów z Gminą Norg a konkretnie z jego mieszkańcami byli pani Maria Skorupska – sołtys wsi oraz Ks. Zygmunt Humerczyk – proboszcz parafii. Pierwsza wizyta mieszkańców Norg w Ceradzu Kościelnym odbyła się na zasadach bezdewizowych poprzez goszczenie w rodzinach. To pierwsze spotkanie przyczyniło się do rozwinięcia więzi, wzajemnego zaufania i przyjaźni między mieszkańcami Ceradza Kościelnego a Norg.W pierwszym okresie obustronne kontakty były spontaniczne, ich głównym celem była możliwość wymiany doświadczeń dwóch różnych społeczności z zakresu tradycji i kultury mieszkańców obu gmin. Z biegiem lat nawiązało się wiele przyjaźni, odbywające się co dwa lata spotkania pozwalają na poznanie historii obu narodów, osiągnięć i problemów społeczności obu gmin oraz doskonalenie języka. Podczas wizyt w Norg mieszkańcy Ceradza Kościelnego mieli okazję zwiedzać specjalistyczne gospodarstwa rolne oraz zakłady przetwórcze, uczestnicząc w dyskusjach i ożywionych rozmowach na temat technologii, mechanizacji rolnictwa oraz Unii Europejskiej. Liczne udoskonalenia oraz innowacje były przenoszone i wykorzystywane w życiu codziennym mieszkańców Ceradza.W oparciu o kontakty mieszkańców Ceradza Kościelnego i Norg nastąpiło zbliżenie władz samorządowych obu społeczności. 12 maja 1995 roku gminy: Norg i Tamowo Podgórne podpisały porozumienie o współpracy. Jednym z elementów tej współpracy jest utrzymywanie kontaktów pomiędzy mieszkańcami obu gmin.W celu stworzenia trwałych ram organizacyjnych oraz na skutek zmian w obowiązujących przepisach mieszkańcy Ceradza Kościelnego podjęli decyzję o dokonaniu rejestracji Stowarzyszenia, które nastąpiło w dniu 20 listopada 2004r. Od tej pory istnieje Stowarzyszenie Towarzystwo Polsko-Holenderskie Ceradz Kościelny – Norg, które liczy obecnie 60 osób w różnym przedziale wiekowym.Jubileusz 25-lecia współpracy polsko – holenderskiej, który będzie uroczyście obchodzony w roku bieżącym jest okazją do wyróżnienia działalności Stowarzyszenia, które poprzez swoją aktywność przyczyniło się do umocnienia więzi pomiędzy naszymi narodami, wzbogaciło społeczeństwa obu miejscowości o ciekawe doświadczenia i wiedzę.Współpraca ta stała się okazją do zaprezentowania wizerunku naszej Gminy w sferze gospodarczej, dorobku oraz dziedzictwa narodowego. Działalność Stowarzyszenia wskazała możliwości realizacji współpracy na różnych płaszczyznach. Stworzyła podwaliny pod przyszłe kontakty gospodarcze, edukacyjne i kulturalne.

Stowarzyszenie Pojednanie Tarnowo Podgórne – Blitzenreute

Historia powstania Stowarzyszenia Pojednanie datuje się na rok 1987. Jego powstanie poprzedził przyjazd do Tarnowa Podgórnego w listopadzie 1986 roku przedstawiciela parafii Ravensburg – Ewalda Kohlera. Z jego inicjatywy doszło do spotkania z proboszczem Ks. Henrykiem Rękosiem, wynikiem czego było powołanie młodzieżowej grupy katolickiej przy parafii Tamowo Podgórne. W 1987 roku stworzono grupę, której zadaniem było nawiązanie bliskich kontaktów z młodzieżą niemiecką w duchu przyjaźni i pojednania, poznanie kultury i historii obu narodów, doskonalenie języka oraz wymiana doświadczeń. Z upływem czasu organizacja stopniowo powiększała się o osoby dorosłe.W roku 1990 r. ówczesny radny I kadencji Rady Gminy Tamowo Podgórne pan Jacek Dobrzeniecki w porozumieniu z Wójtem Waldy Dzikowskim przekazał Burmistrzowi Gminy Fronreute list intencyjny zachęcający do nawiązania partnerskich stosunków między gminami. Jest to pierwszy historyczny dokument, który doprowadził do podpisania aktu partnerstwa w 1995 roku pomiędzy gminami Tamowo Podgórne i Fronreute oraz parafiami Tamowo Podgórne i Blitzenreute.W celu stworzenia trwałych ram organizacyjnych na zebraniu ogólnym w dniu 27 Sierpnia 1993 r. zapadła jednomyślna uchwała o powołaniu Społecznego Komitetu ds.współpracy polsko-niemieckiej „Pojednanie”. W dniu 27 marca 2001 roku w Sądzie Rejonowym w Poznaniu dokonano rejestracji Stowarzyszenia pod nazwą „Pojednanie Tamowo Podgórne – Blitzenreute”, które w dniu 5 grudnia 2003 roku wpisane zostało do Krajowego Rejestru Sądowego.Głównym celem działalności Stowarzyszenia jest podtrzymywanie, rozwijanie, umacnianie więzi i przyjaźni między mieszkańcami Gminy Tamowo Podgórne i Fronreute, jak również wymiana doświadczeń z zakresu działalności na rzecz społeczności lokalnej, poznawanie i przekazywanie doświadczeń z zakresu tradycji i kultury mieszkańców obu gmin. Stowarzyszenie swoje cele realizuje poprzez systematyczne odwiedziny mieszkańców obu gmin. Organizację i inicjowanie spotkań w celu wymiany doświadczeń, uczestnictwo w imprezach podczas których istnieje możliwość przedstawienia szerszej rzeszy odbiorców tradycji, kultury, osiągnięć i problemów społeczności obu gmin. Nadto poprzez korespondencję między Stowarzyszeniami i bieżące przekazywanie informacji o działalności Urzędu,. Samorządu i Stowarzyszenia. Aktualnie Stowarzyszenie liczy 44 członków.Działalność Stowarzyszenia w znaczący sposób przyczyniła się do zmiany relacji między naszymi narodami. Młodemu pokoleniu wskazała możliwości realizowania współpracy na różnych płaszczyznach. Stworzyła podwaliny pod przyszłe kontakty gospodarcze, edukacyjne i kulturalne.

Krzysztof Krzysztofiak

Pan Krzysztofiak związał swe życie zawodowe z Gminą Tamowo Podgórne już w marcu 1992r. roku obejmując stanowisko dyrektora Komunalnego Zakładu Budżetowego. Jeszcze w tym samym roku uchwałą rady gminy Nr XXVIII/128/92 z dnia 15 września powołany został z dniem 1 października na stanowisko sekretarza gminy. W dniu 9 października 2001 r. uchwałą Nr LVII/499/2001 rada gminy powierzyła mu zaszczytną funkcję wójta gminy , którą sprawował do listopada 2002 r. a następnie stanowisko zastępcy wójta gminy, które sprawował do października 2004 r. Ten okres pracy zawodowej przypadł na czas kształtowania struktur samorządowych, budowania ich podwalin, opracowywania optymalnego modelu. To czas samodzielnego podejmowania decyzji, kształtowania oblicza gminy, jej rozwoju i poprawy bytu jej mieszkańców.Pan Krzysztof Krzysztofiak z pełnym zaangażowaniem i oddaniem uczestniczył w tworzeniu nowego wizerunku tej gminy. Współtworzył i inicjował szereg działań, mających na celu przeobrażenie istniejących struktur i tworzenie nowych . Z jego udziałem następowała budowa gminnej infrastruktury, rozwój przedsiębiorczości, budownictwa mieszkaniowego, szkolnictwa, kultury sportu i turystyki. To dzięki niemu, jego wielkiej pasji jaką była informatyka i elektronika mamy dziś skomputeryzowany cały urząd i podległe mu jednostki. Mamy elektroniczny obieg dokumentów, internet na każdym stanowisku pracy, dostęp do wielu specjalistycznych programów. W szkołach pracownie informatyczne z prawdziwego zdarzenia. Przez lata pracy w administracji wypracował optymalną strukturę tego urzędu, która pozwala na spełnianie statutowych zadań gminy.Uczestnicząc w decyzyjnym procesie rozwoju gminy przyczynił się do jej rozkwitu i wysokiego poziomu. Pozostawił cząstkę siebie w jej planach zagospodarowania przestrzennego, drogach, kanalizacjach, nowych obiektach. W pamięci wielu zachowany zostanie jako wielka osobowość, przyjazny człowiek i partnerski szef.

Felicjan Piasecki

Pan Felicjan Piasecki przybył do Ceradza Kościelnego w 1955r. Początkowo był nauczycielem w Szkole Podstawowej w Ceradzu Kościelnym, a następnie przez długie lata jej dyrektorem.Równocześnie pełnił wiele funkcji społecznych. Był długoletnim Radnym Gminy Tarnowo Podgórne, Przewodniczącym Rady Gminy Tarnowo Podgórne, Gminnym Prezesem PSL, Sekretarzem Ochotniczej Straży Pożarnej w Ceradzu Kościelnym.Pan Felicjan Piasecki znajdował też czas aby przewodniczyć wycieczkom, był wspaniałym historykiem, znawcą nauk geograficznych i przyrodniczych, a także nauk o wiedzy społecznej.Przedstawiał swoją osobą człowieka bezinteresownego oddanego całej społeczności Ceradza Kościelnego.

Koło Polskiego Związku Wędkarskiego w Tarnowie Podgórnym

Koło Polskiego Związku Wędkarskiego w Tarnowie Podgórnym zostało założone w marcu 1954 roku. W dniu 20 marca br. obchodzone będą uroczystości związane z 50-leciem jego działalności.Koło PZW w Tarnowie Podgórnym jest największą organizacją społeczną na terenie gminy i na dzień 31 grudnia 2003r. liczyło 427 członków.Koło aktywnie uczestniczy w życiu gospodarczym, społecznym i kulturalnym gminy. Organizuje liczne imprezy z zakresu sportu wędkarskiego, turystyki i rekreacji. Bierze również czynny udział we wszelkich imprezach kulturalnych organizowanych przez gminę (Wielkopolski Wójt i Burmistrz Roku, 700 lecie Tarnowa Podgórnego, Tarnowskie Włościanki, Dożynki Gminne, Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy).Wspólnie z Radą Sołecką Tarnowa Podgórnego podejmuje wiele działań na rzecz środowiska lokalnego, organizując tym samym czas wolny dla mieszkańców gminy. Jest również inicjatorem zawodów wędkarskich dla dzieci i młodzieży (m.in. z okazji Dnia Dziecka), pełniąc jednocześnie rolę wychowawczą w duchu ekologii i ochrony środowiska.Koło Wędkarskie przyczyniło się w znacznym stopniu do przejęcia Jeziora Lusowskiego przez Gminę. Uczestniczy również w programie zarybiania i odłowów kontrolnych jeziora. Ponadto prowadzi aktywną działalność na rzecz ochrony środowiska sprzątanie brzegów jeziora w ramach Tygodnia Czystości Wód. Koło podejmuje także działania na rzecz ochrony jeziora przed kłusownictwem rybnym i jest pierwszą organizacją społeczną, która w ślad za Samorządem Gminy podpisała umowę o wzajemnej współpracy z Kołem Wędkarskim w Bardzie Śląskim.Czynnie prowadzi działalność promocyjną, propagując Gminę Tarnowo Podgórne oraz ideę wędkarstwa nie tylko na terenie gminy, ale również szeroko poza jej granicami. Działalność Koła jest widoczna na wielu płaszczyznach życia publicznego gminy, dlatego też przyznanie odznaczenia byłoby zasłużonym uhonorowaniem 50 letniej jego działalności.

Janina Prządka

Całe dorosłe życie poświęciła gminie Tarnowo Podgórne i wsi Lusowo. Swoim Zaangażowaniem w działalność różnych organizacji i komitetów przyczyniła się do rozwoju wsi i Gminy. Dzięki jej działalności Lusowo posiada sieć wodociągową, gazową, telefoniczną, kanalizacyjną, oraz świetlice wiejską.Przez długie lata działała w Gminnej Spółdzielni SCh, w Banku Spółdzielczym, Polskim Stronnictwie Ludowym i Spółdzielni Ogrodniczej. Była członkiem Koła Gospodyń Wiejskich, Koła Turystycznego i Zespołu Folklorystycznego Lusowiacy. Z jej udziałem organizowane były „Dni Lusowa” festyny na rzecz wsi.W przeszłości za swą działalność została uhonorowana licznymi odznaczeniami m.in. „za zasługi dla województwa wielkopolskiego” i „zasłużonego działacza spółdzielczego”. Otrzymała wiele listów gratulacyjnych. Jej upór i konsekwencja w działaniu były niezbędne dla środowiska społecznego i organizacji na terenie gminy.

Fabryka Mebli BALMA w Tarnowie Podgórnym

Fabryka Mebli „BALMA” SA to przedsiębiorstwo z ponad 20 – letnią tradycją. Początki firmy sięgają 1978 roku. Przełomowym rokiem dla działalności firmy okazał się rok 1988. W przeciągu kilku lat sukcesywnie powiększał się asortyment produkowanych mebli. Ukoronowaniem wysiłków podejmowanych w zakresie produkcji mebli biurowych był przyznany w roku 1992 – Złoty Medal Międzynarodowych targów Poznańskich.Sukcesy firmy skłoniły kierownictwo do budowy nowej siedziby firmy , zapewniającej możliwość dalszego dynamicznego rozwoju. W 1993 roku nabyta została działka w Tarnowie Podgórnym a w 1996r. miało miejsce uroczyste jej otwarcie. Fabryka Mebli „BALMA” jest firmą rdzennie polską. która poziomem inwestycji i organizacji dorównuje wielkim inwestorom zagranicznym, dzięki czemu przyczynia się do utrwalenia pozytywnego obrazu polskiego przedsiębiorcy i pracownika. Obecne zatrudnienie sięga dziś blisko 150 osób.Pozytywnym zmianom organizacyjnym, towarzyszyły przyznane firmie liczne nagrody i wyróżnienia, z których najważniejsze to: Złote Medale Międzynarodowych Targów Poznańskich zdobyte w 1992 , 1995 i 1999 roku; certyfikat „SOLIDNY PARTNER’98” przyznany za rzetelność, uczciwość i terminowość w biznesie, znak „Forma 98”, oraz znak „Forma 2001”.Kolejnym krokiem na obranej drodze nieustannego doskonalenia firmy we wszystkich zakresach działalności było podjęte przez firmę „BALMA” wiosną 1998 r. decyzji o wdrożeniu systemu jakości zgodnego z normą ISO 9001. Przyznany certyfikat stanowi uznanie dla całokształtu działalności firmy dotyczącej projektowania, produkcji oraz serwisu.Obecna strategia firmy ukierunkowana jest na zdobycie rynków zachodniej Europy oraz rynku amerykańskiego. W tym celu pod koniec 2001 r. uruchomiono Salon Firmowy w Berlinie.Aktualna oferta obejmuje 12 systemów mebli pracowniczych, system lad recepcyjnych i 3 zestawy gabinetowe, co pozwala na dużą swobodę w aranżacji pomieszczeń i dostosowaniu mebli do indywidualnych wymagań i preferencji.Fabryka Mebli „BALMA” aktywnie uczestniczy w życiu gospodarczym, społecznym i kulturalnym gminy, wspierając jej inicjatywy oraz inicjatywy organizacji działających na jej terenie.

Firma Schattdecor Sp. Z o.o. w Tarnowie Podgórnym

Grupa firm Schattdecor została założona przez Waltera Schatt w Górnej Bawarii, w Thansau w roku 1988 . Przedsiębiorstwo ze swymi zakładami w Niemczech, Polsce, we Włoszech i Rosji należy do czołówki drukarni papierów dekoracyjnych na świecie. Na polskim rynku firma działa od roku 1993.Wiosną 1999 r. nastąpiło oficjalne otwarcie firmy w gminie Tamowo Podgórne.W procesie technologicznym stosuje się wyłącznie farby wodne i organiczne pigmenty. Zadrukowany papier dekoracyjny impregnowany jest przy użyciu żywic i znajduje zastosowanie w przemyśle uszlachetniania powierzchni płyt drewnopodobnych. Wysokie wymagania dotyczące jakości , kreatywności i serwisu są obok bardzo bogatej kultury przedsiębiorstwa, gwarantem sukcesu grupy Schattdecor na rynku światowym.” Schattdecor” w Tarnowie Podgórnym dysponuje nowoczesnymi pomieszczeniami produkcyjnymi , magazynem i biurami. Zespół pracowników liczący aktualnie 80 osób zdobył pod kierunkiem Wandy Zyburskiej i Rolanda Auera silną pozycję na rynku. W roku 2001 wszystkie zakłady Schattdecor wyprodukowały około 60.000 ton papieru dekoracyjnego i osiągnęły obrót w grupie n w wysokości około 250 milionów Euro.Firma „SCHATTDECOR” aktywnie uczestniczy w życiu gospodarczym , społecznym kulturalnym gminy, wspierając jej inicjatywy oraz inicjatywy organizacji działających na jej terenie.Z inicjatywy i środków finansowych firmy zostało zainicjowane powstanie gminnej orkiestry dętej.

Wójt Gminy Tarnowo Podgórne Waldy Dzikowski

Mija 11 lat od chwili kiedy z woli pierwszych radnych wybranych w pierwszych wolnych wyborów samorządowych w powojennej Polsce pan Waldy Dzikowski został wybrany wójtem naszej Gminy.Start był równy dla wszystkich nowych samorządów w Polsce. Sztuka polegała na umiejętnym wykorzystaniu możliwości jakie dawało przekazanie kompetencji – do tej pory stanowiących domenę Państwa – samorządom lokalnym.Pierwszym poważnym problemem, przed którym stanął młody samorząd było zorganizowanie komunikacji lokalnej, głównie dojazdów do Poznania. Udało się znaleźć tego rozwiązanie już w pierwszym roku działalności młodej Rady Gminy. Mało tego. Gmina nasza była inicjatorem, założycielem i liderem pierwszego związku komunalnego w Wielkopolsce. Związek ten, który przetrwał do 1998 roku, organizował komunikację autobusową nie tylko dla Tarnowa Podgórnego, ale też dla sąsiednich gmin: Rokietnicy i Dusznik, a przez pewien czas także dla gminy Komorniki. Obecnie komunikacja autobusowa działa w formie spółki prawa handlowego, którego jedynym udziałowcem jest nasza gmina. Realizuje ona swoje zadania coraz nowszym i wygodniejszym taborem.Gmina Tarnowo Podgórne posiada strategiczne położenie dla kapitału napływającego do Polski na początku lat dziewięćdziesiątych. Był to największy atut naszej gminy. Należało go umiejętnie wykorzystać i zachęcić przedsiębiorców do lokowania właśnie tu swoich środków.Pierwsza połowa lat dziewięćdziesiątych to budowa podstaw gminnej infrastruktury, dzięki której zmieniła się jakość życia mieszkańców i która stworzyła warunki techniczne dla pozyskiwania dużych firm. Pozwoliło to na złożenie atrakcyjnych ofert lokalizacyjnych zainteresowanym naszą gminą inwestorom. Nowe, poważne zakłady pracy zaczęły rosnąć jeden za drugim. Był to niezwykle ważny okres dla przyszłości całej gminy. Zainwestowany tu kapitał stworzył nie tylko miejsca pracy, przez co należymy do gmin o najniższym stopniu bezrobocia w kraju, ale podatki od powstałych firm stanowią – i stanowić będą – jedno z podstawowych źródeł dochodu naszego budżetu.To są niewątpliwe osiągnięcia. Jak mówi przysłowie sukces ma wielu ojców. W tym jednak wypadku nie można podważyć kluczowej roli jaką w jego odniesieniu odegrał , od jedenastu lat, gospodarz gminy – wójt Waldy Dzikowski. To on był głównym negocjatorem wszystkich zawieranych przez gminę umów i pomysłodawcą większości posunięć gospodarczych. Dzięki jego osobistym kontaktom i zdolności negocjacyjnej wytrwałości, poświęceniu i zaangażowaniu, gmina Tarnowo Podgórne przekształciła się z mało znaczącej gminy leżącej w cieniu wielkiego Poznania w potęgę gospodarczą znaną w całym kraju i notowaną na najwyższych pozycjach we wszystkich liczących się rankingach.Rok 1994 zatrząsł finansami gminnego budżetu oraz budżetów domowych wielu mieszkańców i przedsiębiorców, kiedy Prezes Narodowego Banku Polskiego podjęła decyzję o zawieszeniu działalności Banku Spółdzielczego w Tarnowie Podgórnym i zgłoszeniu wniosku o ogłoszenie jego upadłości. Rozpoczęła się walka z czasem i mnożącymi się przeciwnościami. Dzięki dojrzałości i ofiarności naszych mieszkańców oraz gorączkowym zabiegom i poświęceniu większości radnych, Zarządu Gminy, a w szczególności wójta Waldy Dzikowskiego, udało się ocalić zgromadzone w banku środki. Przez swą dojrzałą decyzję pozostawienia zgromadzonych pieniędzy bez oprocentowania przez prawie półroczny okres został zyskany czas, który pozwolił na znalezienie banku, który przejął upadający Bank Spółdzielczy wraz z jego zobowiązaniami wobec klientów. 14 grudnia 1994 roku Bank Śląski nabył Bank Spółdzielczy w Tarnowie Podgórnym. Zgromadzone w nim środki zostały uratowane. Zachęcone sukcesem, swoje placówki na terenie gminy umieściły inne znaczące banki, jak choćby WBK S.A., PKO BP, czy BPH S.A.W roku 1997 Waldy Dzikowski odniósł zwycięstwo w konkursie na Wielkopolskiego Wójta roku 1997. Choć konkurs ten jest, formalnie rzecz ujmując, indywidualną rywalizacją uczestniczących w nim wójtów i burmistrzów, to nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że zwycięstwo, które odniósł, stanowiło również wyróżnienie i promocję dla całej gminy.
Dzięki uciążliwym staraniom, w których najistotniejszą rolę odegrał pan Waldy Dzikowski, wraz z miastem Poznaniem, najwyższe w dotychczasowej historii naszego kraju środki z Europejskiego Funduszu ISPA. Środki te, w istotnej części przeznaczone są dla naszej gminy, w całości wykorzystane będą na wodociągowa nie i kanalizację wschodniej części gminy Tamowo podgórne. Są to środki na tyle wysokie, że pozwolą o kilka lat przyśpieszyć rozwój infrastruktury tej części gminy. Fakt ten przyczyni się nie tylko do odczuwalnej poprawy warunków życia mieszkańców, ale też do zatarcia różnic i animozji, a także do konsolidacji naszej lokalnej społeczności.Nie sposób wymienić tu wszystkich zasług Waldy Dzikowskiego dla gminy Tarnowo podgórne. Nie ulega jednak wątpliwości, że należy on do grona najbardziej zasłużonych mieszkańców ostatniej dekady, a jego działania zmieniły na zawsze obraz naszej gminy.

Ochotnicza Straż Pożarna w Tarnowie Podgórnym

Przez 70 lat Ochotnicza Strat pożarna godnie spełniała swą rolę, chroniąc mieszkańców gminy w chwilach zagrożenia pożarem.Aktualnie mimo trudności finansowych i lokalowych OSP potrafił dostosować załogę, sprzęt do nowych zadań, obejmujących ratownictwo od drogowego, wodnego, po przeciwpożarowe.W każdej sytuacji grożącej ludziom lub ich mieniu, niosą pomoc jako pierwsi, prowadzą szeroką akcję z młodzieżą organizując koła i pokazy w szkołach.

Koło Śpiewu im. Feliksa Nowowiejskiego w Tarnowie Podgórnym

Koło Śpiewu powstało w Tarnowie Podgórnym w 1921 roku. Sześć lat później, w 1927 roku przybrało imię kompozytora – Feliksa Nowowiejskiego. W okresie II wojny światowej chór zawiesił swoją działalność na 6 lat. Po wojnie na 25-lecie istnienia, chór otrzymał od tarnowskiego społeczeństwa własny sztandar.Zespół kilkakrotnie występował w byłej NRD, przed mikrofonami polskiego Radia w Poznaniu i przed kamerami Te1ewizjii Polskiej w Poznaniu. Dwukrotnie występował w ramach chóru zbiorowego na Centralnych Dożynkach w Poznaniu i Płocku.Na 75-lecie swego istnienia, w 1996 roku Koło zostało nagrodzone przez Polski Związek Chórów j Orkiestr w Warszawie „Złotą odznaką z Wieńcem Laurowym” i specjalną odznaką PZChiO. Wcześniej Koło było odznaczane odznakami: ,,Brązową’, „Srebrną” i „Złotą z Laurem”. Uczestnicząc w Wielkopolskich Dniach Muzyki odbywających się corocznie w Dusznikach Wlkp., chór z Tarnowa Podgórnego zdobył w 1989 r. ,,Złotą Maskę Orfeusza”, a w 1992 r. i 1994r. dwukrotnie „Srebrną Maskę Orfeusza” . Od 1984 roku Koło Śpiewu w Tarnowie Podgórnym jest organizatorem obchodzonych w jesieni (co drugi rok) „Świąt Pieśni” dla Chórów Okręgu II, obejmującego okręg poznański.Jedyny w naszej gminie zespół chóralny, z entuzjazmem uświetnia swymi występami wszystkie uroczystości, przynosząc zaszczyt i sławiąc dobre imię gminy Tamowo Podgórne. W czerwcu bieżącego roku Koło Śpiewu obchodzi 80 rocznicę swego istnienia.Doceniając osiągnięcia Chóru im. Feliksa Nowowiejskiego wnoszę o uhonorowanie Odznaczeniem Zasłużony dla Gminy Tarnowo Podgórne.

Ksiądz Prałat Jan Szkopek

Ksiądz Prałat Jan Szkopek objął parafie przeźmierowską w 1971 roku. Od tego czasu należy odnotować dynamiczny rozwój parafii. Wśród bardzo wielu inicjatyw Księdza prałata do najbardziej znaczących należy zaliczyć zorganizowanie cmentarza na terenie Przeźmierowa, budowę kaplicy cmentarnej na tymże cmentarzu. budowę nowoczesnego kościoła w Baranowie oraz olbrzymią inwestycję w postaci nowego kościoła parafialnego w Przeźmierowie.Nie można również zapomnieć o plebanii i salkach katechetycznych, które stały się miejscami spotkań różnych grup parafian, poczynając od zespołów synodalnych po grupy anonimowych alkoholików. To również dzięki przychylności i wkładowi osobistemu na terenie przeźmierowskiej parafii i funkcjonuje biblioteka parafialna, odbywają się spotkania środowiskowe grup zawodowych, np. przy okazji Dnia Edukacji Narodowej nauczyciele mają możliwość kontaktowania się ze znamienitymi gośćmi zapraszanymi przez Księdza prałata.W latach osiemdziesiątych dzięki pomocy, nie tylko materialnej, Księdza Prałata wielu parafianom udało się w miarę godnie przeżyć ten trudny czas. Charakteryzując działalność Księdza Prałata nie można pominąć milczeniem działalności duszpasterskiej Księdza Jana Szkopka. Owocem tejże pracy są liczne powołania kapłańskie, zakonne, a także cale zastępy ministrantów, poczynając od tych najmłodszych ze szkoły podstawowej aż po studentów. którzy garną się do posługi bożej w swoim kościele parafialnym.Swoją postawą i zaangażowaniem Ksiądz Prałat mobilizuje parafian do współdziałania w wielkich przedsięwzięciach, których się podejmuje.

Maria Skorupska

Pani Maria Skorupska była długoletnim Sołtysem wsi Ceradz Kościelny. Dzięki jej zaangażowaniu wieś została zwodociągowana, wykonane zostały asfaltowe nawierzchnie ulic i chodniki. Była inicjatorem budowy Domu Kultury, współorganizatorem budowy szkoły podstawowej i sali gimnastycznej.Podejmowała wiele działań na rzecz środowiska lokalnego, była animatorem życia kulturalnego.

Helena Łeszyk

Pani Helena Łeszyk została wybrana sołtysem. po raz pierwszy 15 X 1965 roku. Od tamtej pory czynnie uczestniczy w sprawach ważnych dla Przeźmierowa.W minionym okresie funkcja sołtysa polegała na organizowaniu czynów społecznych na rzecz naszej miejscowości oraz ewidencjonowania ich wykonania. Od 1966 roku powierzono sołtysom prowadzenie ksiąg me1dunkowych. Poza tym, takie sprawy. jak doręczanie nakazów i pobieranie podatków, zbiórek na Narodowy Fundusz Ochrony Zdrowia i Budowy szkól. były także w Jej powinności.Starsi mieszkańcy pamiętają Panią Helenę z wydawania kart żywnościowych dla emerytów, rzemieślników oraz sprzedaży przydziałów opału, którego punkt sama zorganizowała i prowadziła przez jakiś czas.Jako sołtys uczestniczyła w organizowaniu wszystkich społecznych komitetów. które miały na celu polepszenie bytu mieszkańców Przeźmierowa. Od chwili powstania jest członkinią Koła Gospodyń Wiejskich. Przez osiemnaście lat była sekretarzem Komitetu Rodzicielskiego w Szkole Podstawowej w Przeźmierowie. Przez dwadzieścia cztery lata była radną w Gromadzkiej i Gminnej Radzie Narodowej oraz radną Rady Gminy pierwszej kadencji.Do dzisiaj jest Członkiem Rady Nadzorczej Gminnej spółdzielni. Rezygnując z funkcji sołtysa, nie zaniechała pracy w Radzie Soleckiej, której jest czynnym i zaangażowanym członkiem.

Stanisław Krzyżagórski

Pan Stanisław Krzyżagórski, syn Stanisława, urodził się 08.09.1929 roku w Batorowie. Jest sołtysem tej wsi od 3 grudnia 1953 roku, czyli już ponad 47 lat. Warto wspomnieć, że sołtysem przez dwie kadencje był też ojciec Pana Stanisława, a wcześniej, przez 33 lata jego dziadek.Mimo, iż ciężka praca na własnym, 22 hektarowym gospodarstwie pochłaniała wiele sił i czasu, zawsze sumiennie wywiązywał się z obowiązków sołtysa. Świadczy o tym fakt wielokrotnego powierzania mu tego zaszczytu przez miejscowe społeczeństwo.Pan Stanisław był jednym z głównych inicjatorów elektryfikacji Batorowa, którą dzięki finansowemu wsparciu mieszkańców przeprowadzono w tej wiosce w 1959 roku. Za jego sprawą w roku 1989 wykonano remont kapitalny budynku świetlicy wiejskiej i uruchomiono komunikację podmiejską na trasie Poznań-Batorowo-Lusowo (dotychczas mieszkańcy Batorowa pokonywali 2 km drogę na przystanek autobusowy w Swadzimiu).Pan Krzyżagórski przez ponad 30 lat był aktywnym członkiem Rady Ludowego Banku Spółdzielczego w Tarnowie Podgórnym. Był również współzałożycielem miejscowego Kółka Rolniczego, a w roku 1957 pełnił funkcję wiceprezesa.Sołtys Krzyżagórski jest człowiekiem godnym szacunku i uznania. Pracą, czynem i oddaniem zaznacza swą obecność w życiu społeczności Batorowa i gminy. Jego pracowitość, uczynność, skromność, niesienie pomocy innym powinny być wzorem do naśladowania dla następnych pokoleń. Na sesji Rady Gminy 30 grudnia 1997 roku wręczono Panu Stanisławowi list gratulacyjny za 44 letnie godne i uczciwe spełnianie obowiązków sołtysa wsi Batorowo.Nadanie „Odznaczenia” będzie uhonorowaniem zasług człowieka, który, jak mówią mieszkańcy Batorowa, jest sołtysem od zawsze.

Władysław Klorek

W/w w latach 1958 – 1990 pełnił funkcję Sołtysa wsi Jankowice. W latach siedemdziesiątych był radnym Rady Narodowej I kadencji . Pełnił funkcję członka Zarządu Gminnego Kółka Rolniczego. W latach osiemdziesiątych był członkiem Rady Nadzorczej Banku Spółdzielczego w Tarnowie Podgórnym.Dał się poznać jako inicjator wszelkich przedsięwzięć lokalnych w okresie powojennym.

Ksiądz Ignacy Karge

Zwracamy się z wnioskiem o przyznanie odznaczenia „Zasłużony dla gminy Tarnowo Podgórne” księdzu kanonikowi Ignacemu Karge, który od 24 lat jest proboszczem parafii lusowskiej. Przyznanie tego odznaczenia będzie miłym akcentem dla uczczenia jubileuszu 40-lecia święceń kapłańskich księdza kanonika.Proboszcz jest osobą, wokół której gromadzą się nie tylko parafianie ale prawie cała społeczność naszej gminy. Potrafi zachęcić do działania zarówno na rzecz Kościoła jak i Gminy. Bierze czynny udział w życiu całej naszej społeczności z którą się w pełni identyfikuje.Poprzez wszystkie swoje działania zdobył szacunek nas wszystkich. Dla księdza proboszcza nie ma rzeczy niemożliwych. Dba nie tylko o sprawy ducha. To dzięki niemu zostały odnowione zabytkowe nagrobki znajdujące się na cmentarzu w Lusowie.

Henryk Huafa

Pan Henryk Haufa aktywnie uczestniczył w życiu społeczności lokalnej, przyczyniając się do integracji mieszkańców oraz poprawy warunków życia.Był członkiem społecznych komitetów: Komitetu Gazyfikacji, Komitetu Wodociągowania i Komitetu Telefonizacji. Przez wiele lat zajmował się pracą w wymienionych strukturach społecznych. Zaowocowało tu w roku 1989 wyborem pana Haufy na sołtysa Baranowa, którą to funkcję pełnił do roku 1998.W tym czasie zainicjował wiele akcji, wśród których należy przypomnieć stalą dbałość o czystość na terenie Baranowa, sprzątanie skarpy nad brzegiem jeziora, czy też obsadzanie zielenią ulic. Dzięki powszechnie dostępnym roślinom i zachęcie Pana Sołtysa także wiele posesji prywatnych zyskało piękniejszy wygląd.

Józef Grajek

Uzasadnienie: Radny i Przewodniczący Rady Gminy Tamowo Podgórne I i II kadencji 1990 – 1998, inicjator budowy szkoły podstawowej w Lusowie, założyciel Towarzystwa Pamięci Gen. Dowbora Muśnickiego, animator życia społecznego w Lusowie i całej Gminie Tamowo Podgórne.

Maria Apolinarska

Pani Maria Apolinarska rozpoczęła w 1945 r. pracę w zawodzie nauczycielskim w miejscowości Lusowo.W roku 1949 została kierownikiem Szkoły Podstawowej w Przeźmierowie mieszczącej się w prywatnym budynku. W roku 1953 uzyskała dla szkoły budynek Domu Księgarza. Po remoncie i przebudowie w/w obiektu znalazła tam siedzibę dla szkoły. Po wielu zabiegach i staraniach doprowadziła do budowy nowej szkoły w Przeźmierowie, która została udostępniona uczniom w 1968 r. W tej szkole aż do przejścia na emeryturę w 1976 r. pełniła funkcję dyrektora szkoły zbiorczej.Pani Maria Apolinarska jako pedagog i dyrektor szkoły pracowała na rzecz własnego środowiska, gminy powiatu. Zorganizowała i pracowała w punkcie bibliotecznym w Przeźmierowie. Organizowała i prowadziła zajęcia na Uniwersytecie Powszechnym. Zajmowała się pracą z młodzieżą w Domu Kultury w Przeźmierowie. Była członkiem Rady w/w Domu. Organizowała kursy Oświaty Pozaszkolnej prowadzone przez Wydział Oświaty Powiatu Poznańskiego. Była skarbnikiem Gminnego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Była również członkiem ZSL, Rady nadzorczej GS w Tarnowie Podgórnym. Pełniła społecznie funkcję prezesa gminnego i powiatowego Zarządu Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jako doświadczony pedagog pracowała w Powiatowej Komisji Kwalifikacyjnej dla nauczycieli.Pani Maria Apolinarska całe swoje czynne życie zawodowe poświęciła naszej gminie. Wychowała wiele pokoleń uczniów. Wniosła duży wkład w rozwój szkoły i społeczeństwa Przeźmierowa . Mimo tak licznych zasług nie posiada wielu odznaczeń . Z tytułu przynależności do PSL była pomijana w odznaczeniach powiatowych.W księdze Pamiątkowej Kuratorium Oświaty uzyskała wpis następującej treści: „zasłużony dla oświaty i wychowania”.

Stefan Siebert

Pan Stefan Siebert urodził się 1 września 1951 r. . W Przeźmierowie mieszkał od 1974 r. W miejscu zamieszkania prowadził własny zakład szklarski. Stefan Siebert był entuzjastą działań społecznych i ta jego pasja znajdowała ujście w wielu przedsięwzięciach inwestycyjnych, kulturalnych i sportowych.Na szczególne wyróżnienie zasługuje Jego bardzo aktywna działalność w Komitecie Telefonizacji, gdzie przyczynił się znacznie do rozwoju sieci telefonicznej Przeźmierowa, Baranowa i Wysogotowa. Od 1996 r. był członkiem Rady Sołeckiej Przeźmierowa. Działając na niwie społecznej organizował i wspierał imprezy rekreacyjno – sportowe dla młodzieży i dorosłych. Obszarem Jego aktywności było również TKKF „TRZEBUŚ”, gdzie pełnił odpowiedzialne funkcje kierownicze.Był inicjatorem a następnie przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Hali Sportowej i Komitetu Budowy Zespołu Boisk Sportowych przy Szkole Podstawowej w Przeźmierowie. Mieszkańcy Przeźmierowa doceniając ponadprzeciętne zaangażowanie społeczne Stefana Sieberta w wyborach samorządowych 1998r. powierzyli mu mandat radnego. W Radzie Gminy Tamowo Podgórne pełnił Stefan Siebert odpowiedzialne funkcje.Był członkiem Zarządu Gminy Tamowo Podgórne i członkiem Komisji Inwestycyjno – Gospodarczej.Obowiązki wynikające z powyższych stanowisk wykonywał z ogromnym zapałem , mimo postępującej nieuleczalnej choroby.Nie mogąc już fizycznie uczestniczyć w pracach Rady, wykazywał żywe zainteresowanie sprawami społecznymi aż do samej śmierci. Zmarł 8 lutego 2001 roku.

Maciej Kunysz

Pan Maciej Kunysz urodził się 30.05.1947 roku w Kokoszczynie. Mimo iż był z zawodu instalatorem, zajął się pracą w gospodarstwie rolnym o powierzchni 25 ha. Przez dwie kadencje był radnym Rady Gminy. Jako aktywny działacz Komisji Rolnej, Ochrony Środowiska, Przestrzegania Prawa i Porządku zyskał uznanie i zaufanie wyborców, którzy powierzyli mu mandat radnego na drugą kadencję, gdzie również wyróżniał się pracą na rzecz w/w Komisji. Był wieloletnim członkiem Rady Parafialnej w Tarnowie Podgórnym. Dzięki jego pracy i zaangażowaniu tereny wokół kościoła i probostwa zyskały na estetyce i stały się wizytówką tego centralnego miejsca.Maciej Kunysz był „motorem napędowym” przy wszelkiego rodzaju pracach społeczno użytecznych na rzecz swej miejscowości i gminy. Dzięki jego ogromnej chęci do pracy dla innych, sile przekonywania i zdolnościom organizacyjnym, nasza gmina stała się piękniejsza. Chętny do pracy, do pomocy innym ludziom, był zarazem człowiekiem skromnym i uczciwym, nie oczekującym pochwał i uznania. Należał do Kółka Rolniczego w Tarnowie Podgórnym, owocnie współpracował z miejscową Radą Sołecką, był współzałożycielem Komitetu Telefonizacji Kokoszczyna.Tragiczna śmierć przedwcześnie przerwała życie Macieja Kunysza i zabrała go z naszego grona, pozbawiając możliwości realizacji ambitnych planów, a wiele jeszcze miał do zrobienia na rzecz swej miejscowości i gminy.

Stanisław Kanikowski

Pan Stanisław Kanikowski urodził się 27.04.1914 roku. Był z wykształcenia inżynierem melioracji wodnych, a z zamiłowania działaczem społecznym. Mieszkańcem Przeźmierowa był od 1937 roku i jeszcze przed wojną zakończył budowę i zamieszkały domu przy ulicy Ogrodowej. W czasie okupacji hitlerowskiej został wysiedlony. Po zakończeniu wojny czynnie włączył się w budowę życia społeczno-kulturalnego w Przeźmierowie. W pierwszej połowie lat 50-tych uczestniczył w tzw. Komitecie Urządzania Osiedla. W tym czasie przy czynnym zaangażowaniu Komitetu dokończono budowę remizy strażackiej i basenu przeciwpożarowego. W budynku remizy organizowano amatorskie spektakle teatralne, zapraszano znanych aktorów. a także organizowano seanse kina objazdowego.Następnymi działaniami było wybudowanie poczty i założenie pierwszych telefonów, a także przeniesienie szkoły do większego budynku przy ulicy Leśnej. Dzięki dodatkowo powołanemu Komitetowi Elektryfikacji doprowadzono do zelektryfikowania wsi. We wszystkich tych działaniach Pan Stanisław Kanikowski brał czynny udział. W 1956 roku działalność Komitetu Urządzania Osiedla i osobiste zaangażowanie Pana Kanikowskiego doprowadziło do przekonania ówczesnej władzy do zlokalizowania w Przeźmierowie ośrodka władzy terytorialnej – Gromadzkiej Rady Narodowej. W tym też zakresie osobiste zaangażowanie Pana Kanikowskiego doprowadziło do przedłużenia linii autobusowej MPK z Poznania w kierunku zachodnim. Mieszkańcy uzyskali regularne połączenie autobusowe z miastem. W końcu lat 60-tych Pan Kanikowski przewodził Społecznemu Komitetowi Budowy Domu Kultury w Przeźmierowie, którego działalność została uwieńczona pełnym sukcesem.Oficjalne otwarcie tak potrzebnego obiektu odbyło się w 1970 roku. W tym samym czasie Pan Kanikowski opracował plan odwodnienia południowo-wschodniej części Przeźmierowa. Następnie zabiegał o pozyskanie środków finansowych i nadzorował wykonanie robót melioracyjnych. Wszystkie te prace wykonywał bezinteresownie. W 1973 roku po osobistej interwencji w Ministerstwie Rolnictwa uzyskał zezwolenie na budowę boiska piłkarskiego przy zbiegu ulic Ogrodowej i Leśnej. Osobiste zaangażowanie Pana Kanikowskiego doprowadziło do wybudowania pełnowymiarowego boiska. piłkarskiego.Następnie Pan Kanikowski zorganizował drużynę piłkarską, której był opiekunem i trenerem przez wiele lat. W 1977 roku dzięki osobistemu zaangażowaniu i przy współudziale nielicznych mieszkańców Pan Kanikowski wybudował pierwszy kort tenisowy w gminie. Oprócz kortu dodatkowo wybudowano szatnie. natryski i oświetlenie kortu. Obiektem tym opiekował się Pan Kanikowski przez 20 lat czyniąc to bezinteresownie. korzystając z niewielkich dotacji z budżetu gminy. Swoim doświadczeniem i wiedzą dzielił się bezinteresownie również podczas gazyfikacji i wodociągowania Przeźmierowa w latach 1986 – 1990.Zmarł 16. 10.1999 r.

Jadwiga Gmur

Rodzice Jadwigi Gmur pochodzili ze Swadzimia, skąd wyemigrowali w poszukiwaniu pracy do Niemiec. Tam, w miejscowości Herten, dnia 27 czerwca 1914 roku przyszła na świat Jadwiga, jedno z kolejnych dzieci państwa Gmurów. Po zakończeniu działań wojennych cała rodzina powraca do Polski. Pani Jadwiga kończy gimnazjum w Poniecu a następnie, kontynuując tradycję rodzinną (jej matka była również położną) ukończyła szkołę dla położnych w Poznaniu.Po zdaniu egzaminów kwalifikacyjnych, w wieku 18 lat podejmuje pracę jako położna w Tarnowie Podgórnym – od 1932 roku. W tym czasie dwie położne, przy wsparciu lekarza pana Jaeschke, pracowały na terenie całej gminy, otaczając opieką kobiety na obszarze prawie dwukrotnie większym od obecnego – z Krzyżownikami i Smochowicami włącznie. Pracując w bardzo trudnych warunkach, bez komunikacji publicznej i elektryczności, poruszając się tylko na wozach konnych, po ówczesnych „polskich drogach”, ofiarnie, o każdej porze dnia i nocy niosła pomoc w każdej sytuacji.Dla pani Jadwigi praca, którą podjęła w Tarnowie Podgórnym jako młoda dziewczyna, okazała się jedynym zatrudnieniem do czasu odejścia na zasłużoną emeryturę. Zmarła 09.07.1992 roku. Pochowana na miejscowym cmentarzu parafialnym. Za wieloletnią pracę, pełną poświęcenia i bezinteresownego oddania uhonorowana została resortowymi dyplomami uznania nadanymi przez władze zwierzchnie służby zdrowia. Są one rzeczywistym dowodem uznania za jej szczególny wkład pracy na rzecz życia i zdrowia najmłodszych.Bardzo wielu z nas, mieszkańców gminy Tarnowo Podgórne spotkało się z tą „akuszerką” w pierwszej chwili swego życia. Starsi mieszkańcy do dzisiaj zachowują w pamięci panią Jadzię, która swą pracą, oddaniem i poświęceniem zasłużyła na uhonorowanie Odznaczeniem Zasłużony dla Gminy Tarnowo Podgórne.

Ksiądz Józef Bryza

Ksiądz Józef Bryza urodził się 10 września 1914 r. w Tarnowie podgórnym. Ojciec Józef był nauczycielem. Po maturze, w 1935 r. rozpoczął studia w Seminarium Duchownym w Wilnie, które ukończył po wojnie w Gnieźnie, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie. W zabytkowym kościele p.w. Wszystkich Świętych odprawił mszę prymicyjną” Pasterkę 1945″. Przez pierwszych pięć łat kapłaństwa był prefektem w Zespole Szkół Zawodowych w Bydgoszczy, a po usunięciu religii ze szkół, w 1950 r. został proboszczem w Chojnie koło Wągrowca. W roku 1964 wrócił do Tarnowa Podgórnego i zamieszkał na stałe w swoim rodzinnym domu, jako rezydent pełniąc nieprzerwanie posługę kapłańską w tarnowskiej parafii. Zmarł 30 czerwca 1999 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Tarnowie Podgórnym.Ksiądz Józef to przede wszystkim katecheta, kaznodzieja, spowiednik i żarliwy kapłan. Człowiek niezwykle skromny wręcz nieśmiały , jednak w sprawach zasadniczych – wiary i Kościoła, bardzo zdecydowany. Swoim sposobem bycia i życia wprowadzał atmosferę spokoju i wyciszenia. Pogodny, uśmiechnięty, życzliwy, gotowy nieść pomoc w każdej chwili. Lubiany przez młodzież za prostą i zrozumiałą katechezę, potrafił zachęcić niektóre dzieci do codziennego odmawiania różańca, co dla wielu jest dzisiaj pamiątką po katechecie.Wpisał się w krajobraz Tarnowa jako ksiądz rowerzysta. Jego, na pozór zwykłe życie, kryło w sobie bogactwo wiary i ufności Bogu. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu, rok po roku, spokojnie, cicho, wytrwale słowem wiarą i przykładem własnego życia kruszył ludzkie słabości i wprowadzał Boga w serca wiernych.Był jednym z nas, bo stąd pochodził, ale był też stale przy każdym z nas.W uznaniu zasług, jedną z ulic Tarnowa Podgórnego w roku 2000 nazwano imieniem Księdza Józefa Bryzy.